ο τοιχος...

Δεν θυμάμαι πως μπήκα εδώ, δεν ρωτάω..

Μάλλον εδώ θα με γέννησαν.

Πρώτη φορά σήμερα, δεν ξέρω γιατί κάθισα να δω τριγύρω.

Βρισκόμουν κλεισμένη μέσα σε ένα τοίχο πολλά χιλιόμετρα… Γκρίζο, πελώριο, πανύψηλο…

Μέσα πολλοί άνθρωποι μαζί μου…

Όλοι κάνανε την ίδια δουλειά.

Μας είχαν δώσει ένα καλαθάκι και μαζεύαμε μηδενικά.

Μέσα ο τοίχος είχε πολλά από αυτά, πολύμορφα, πολύχρωμα, παράξενα και απλά, λογιών, λογιών μηδενικά και όλοι μαζί τα μαζεύαμε και συναγωνιζόμασταν ποιος θα μαζέψει τα περισσότερα.

Πάνω στον τοίχο ζούσαν οι ψεύτικοι. Πάντα σοβαροί οπλισμένοι σαν αστακοί και με χαραγμένο ένα σαρκαστικό χαμόγελο σπάνια μας ενοχλούσαν.

Πιο πάνω ήταν κάτι φύλακες. Εκεί φύλαγαν μου είχε πει ένας, χαμόγελα, όνειρα και ελπίδες.

Πρέπει να ήταν κάτι πολύ άγρια ζώα αυτά γιατί δεν άφηναν κανένα να τα δει η να τα αγγίξει, ήταν λέει πολύ επικίνδυνα!

Είχε και πολλά άλλα κτήρια που καθόντουσαν απόσο ξέρω «άρχοντες»!

Αυτό πάλι δεν ξέρω τι ήταν.

Πρέπει πάντως να ήταν πολλοί καλοί άνθρωποι, γιατί σχεδόν κάθε βράδυ μας δίνανε φαγητό και που και πού μας αφήναν να δούμε και λίγο τηλεόραση.

Σήμερα όμως κάτι δεν μου άρεσε, ένιωσα κουρασμένη.

Άφησα το καλαθάκι μου και κοίταξα μπροστά μου ένα γεροντάκι.

Θα ήταν 80 χρονών! Κοιμόταν.

Τον πλησίασα να τον ξυπνήσω, το καλάθι του ήταν ολόαδειο, τον σκούντησα, τίποτα. Στο αυτί ήταν περασμένο ένα χαρτάκι.

Ντράπηκα μα τι περιέργεια με έπνιξε, άλλο πράμα…

Το πείρα στα χέρια μου και το διάβασα: «Έξω από τα τοίχοι αυτά, υπάρχει μια μονάδα, που άλλοι την λένε ελευθερία, άλλοι αγάπη, άλλοι δικαιοσύνη, άλλοι αλήθεια… Μια μονάδα που μπορεί να μπει μπροστά από τα μηδενικά σας, να σας αλλάξει την ζωή»…. Να τι μου έλειπε σκέφτηκα!

Θα πω το μυστικό μου και σε άλλους, να γκρεμίσουμε τους τοίχους, να φύγουμε…

Να φύγουμε….
Ονειροπλάστρια