ΕΝΑΣ ΒΟΘΡΟΣ ΜΕ ΦΩΤΑΚΙΑ..!

Αυτές τις ημέρες είπα να πάω έναν περίπατο στην Χριστουγεννοστόλιστη λαμπερή Αθήνα, έτσι όπως έκανα μικρή, με τους γονείς μου. Στην Αθήνα, που περπατούσαμε με τις ώρες και χαζεύαμε τις βιτρίνες των μαγαζιών που διαγωνίζονταν η μία την άλλη σε ομορφιά και στολίδια. Που οι μυρωδιές στους δρόμους από γλυκά και κουλούρια σε ζάλιζαν και λαχταρούσες να τα δοκιμάσεις όλα. Που μετά χαράς αποδεχόσουν τις καραμέλες που σου προσέφεραν στον δρόμο οι Άγιο Βασίληδες, καθώς σου χαμογελούσαν και οι κρεμαστές μουστάκες τους. Που φορούσες με καμάρι τα καλά σου ρούχα αυτές τις γιορτινές μέρες για να κάνεις την βόλτα σου.. Που από παντού άκουγες κάλαντα και γέλια από ξέγνοιαστα παιδιά. Που ένιωθες στο πετσί σου την Χριστουγεννιάτικη Μαγεία! Που δίνοντας μια τυρόπιτα στον μοναδικό ζητιάνο που συναντούσες στον δρόμο σου ένιωθες ανακούφιση. Που στους ανθρώπους περίσσευαν χρήματα να αγοράσουν δώρα και με λίγα πράγματα ένιωθαν ευτυχισμένοι. Που μπορούσες να περπατήσεις με ασφάλεια χωρίς να κοιτάς πίσω, δίπλα, πάνω, κάτω.. Που στην πλατεία του Συντάγματος ένα απλό μικρό έλατο φάνταζε στα μάτια σου το ποιο όμορφο που είχες δει ποτέ σου! Χωρίς πολλά φώτα, παγοδρόμια και καρουζέλ δίπλα.. Στην Πλατεία Συντάγματος... Φέτος... Αντίκρισα μια ζούγκλα από την οποία μόνο τα άγρια ζώα έλειπαν!.. Δεν άκουγα Ελληνικά, αλλά κάτι περίεργες γλώσσες.. Ούτε οι Άγιο Βασίληδες μιλούσαν Ελληνικά, σε σπαστή διάλεκτο ζητούσαν από τα παιδιά 8 μέχρι 20 ευρώ για να βγουν μια φωτογραφία μαζί τους! Τα παιδιά δεν ήταν χαρούμενα. Κάλαντα άκουγες στα Αγγλικά από τα μεγάφωνα. Οι άνθρωποι ήταν μουτρωμένοι, μερικοί φοβισμένοι, στεναχωρημένοι, γενικώς η απογοήτευση χόρευε στα μάτια τους! Δυστυχώς με το που έβγαινες στην Πλατεία από το Μετρό πνιγόσουν από μια μυρωδιά, ξέρετε.. Αυτή την ιδιαίτερη, να το πω κομψά, της «άπλυτης κάλτσας».. Και δεν μπορούσες να αναπνεύσεις.. Αλλοδαποί παντού, που σε κάθε ευκαιρία κολλούσαν στις διερχόμενες γυναίκες, να τις παρενοχλήσουν με κάθε τρόπο.. Τα μαγαζιά άδεια και η Ερμού γεμάτη από έγχρωμους μικροπωλητές κάθε φυλής, που δεν σου αφήναν χώρο να περπατήσεις από την αραδιασμένη παράνομη πραμάτεια τους. Επαίτες, τοξικομανείς, πορτοφολάκηδες, κάθε καρυδιάς καρύδι, σε έκαναν να θες να φύγεις τρέχοντας. Δυσανασχέτησα, δεν άντεξα να μείνω πολύ ώρα, μονολόγησα.. Δεν είναι αυτή η λαμπερή Αθήνα μου.. Πως την κατάντησαν έτσι; Πόσο χειρότερη μπορεί να γίνει;.. Απομακρύνθηκα...
Ονειροπλάστρια