ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΝΤΕΧΩ!!!

Δεν τους αντέχω βρε συνέλληνες, γύρω μου. Δεν μπορώ να περπατάω ανάμεσα τους, να με παρενοχλούν, να με κοιτάζουν πονηρά, απειλητικά…. Καλά έξω, μέσα στα μέσα μαζικής μεταφοράς και εάν είναι μαρτύριο, πω, πω, αυτη η μυρωδιά τους, γιατί βρομοκοπάνε πώς να το κάνουμε.. Ασφυξία μέσα στο μετρό, στο λεωφορείο, μπόχα, απλυσιά!

Δεν τους αντέχω, στην καφετέρια, δεν μπορώ να πιω έναν καφέ ήρεμα, κάθονται και εκείνοι γύρω μου, με τις αγριογκαρίδες τους, απολίτιστοι, φωνάζουν επιδεικτικά για να τους προσέξουμε, ότι είναι ΕΚΕΙ, σαν να είναι στο χωράφι του χωριού τους, γκαρίζουν, έτοιμοι να αρπαχτούν, να κάνουν φασαρία, να δείξουν την ψευτομαγγιά τους. Στις ταβέρνες, στα μπαρ, στις πλατείες, στις παραλίες, είναι παντού, είναι εκατομμύρια, σαν τα μυρμήγκια, είναι ΕΦΙΑΛΤΗΣ!

Δεν αντέχω να τους βλέπω, στα φανάρια, στους δρόμους, στα γειτονικά σπίτια, στα νοσοκομεία, στους γιατρούς, στις δουλειές, στα σχολεία.. Αγοράζουν μαγαζιά, σπίτια, αυτοκίνητα. Αγοράζουν υλικά αγαθά, αλλά συνείδηση, πολιτισμό, σεβασμό, ήθη, αρχές δεν θα αποκτήσουν ποτέ. Ποτέ δεν θα γίνουν αποδεχτοί από εμένα, και ποτέ φιλοξενούμενοι μου. Δεν πρόκειται ποτέ να τους δω σαν συντοπίτες μου.

Μου χαλάνε την διάθεση.. Κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα, γαληνεύω, περνάει ένας από αυτούς από μπροστά μου, ΜΟΥ ΧΑΛΑΕΙ ΤΟ ΤΟΠΙΟ, ξενερώνω!

Μόνο στα όνειρα μου δεν έχουν εισβάλει ακόμα, εάν μπορούσανε θα το κάνανε και αυτό, αλλά εκεί φυλάω αποκλειστικά εγώ τα σύνορα και δεν θα το επιτρέψω ποτέ!

Γιατί να το ζω αυτό; Γιατί να με υποχρεώνουν να τους έχω γύρω μου; Στην ζωή μου; Γιατί να με υποχρεώνουν να συνυπάρχω στον τόπο μου μαζί τους; Θέλω να κλείσω για λίγα λεπτά τα μάτια μου και όταν τα ξανανοίξω να έχουν εξαφανιστεί, διαπαντός όλοι τους από την Ελλάδα ΜΟΥ!

Φυσικά καταλάβατε για ποιους μιλάω τόση ώρα, για τους αλλοδαπούς που μας φόρτωσαν στην πλάτη και τους κουβαλάμε. Και σαν τσιμπούρια μας ρουφάν το αίμα, μας καταστρέφουν την ζωή και τα όνειρα, μας ξεκληρίζουν την χώρα και τον πολιτισμό μας. Δεν μπορώ άλλο, ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ! Εσείς;;;

ονειροπλαστρια